Od dzieciństwa nie byłam kochana. Mam młodszą siostrę. Moi rodzice od zawsze ją kochali, ale mnie nie. Już nie mówię kochali, bo naprawdę po prostu mnie nie lubili. Ciągle nas porównywali i mówili, że ja jestem do niczego, a moja siostra we wszystkim jest najlepsza. W rzeczywistości Kamila była bardzo rozwiązła, była najgorszą uczennicą w szkole, często wagarowała, a w ósmej klasie zaszła w ciążę z dorosłym mężczyzną. Ja dobrze radziłam sobie w szkole, zawsze byłam posłuszną, spokojną dziewczynką, mimo to moi rodzice uważali, że jestem najgorsza. Nigdy nie rozumiałam, dlaczego tak mnie traktowali.
Wśród wszystkich krewnych, którzy mieli mnie za nic, miałam babcię, która jako jedyna naprawdę mnie uwielbiała. Często zostawałam u niej na całe tygodnie. Spacerowałyśmy po mieście, gotowałyśmy razem, czytałyśmy książki i dużo rozmawiałyśmy. Babcia zawsze opowiadała mi ciekawe historie.
Kiedy babcia odeszła, miałam wrażenie, że straciłam część siebie. Jednak kochana babunia sprawiała, że nawet po jej śmierci byłam szczęśliwa. Okazało się, że babcia przepisała swoje mieszkanie tylko na mnie, pozostawiając resztę rodziny z niczym.
Kiedy moja rodzina się o tym dowiedziała, przyszła mama i zaczęła się ze mną kłócić, mówiąc, że powinnam sprzedać mieszkanie i oddać im pieniądze, albo jeszcze lepiej byłoby, gdybym oddała mieszkanie mojej siostrze, bo ona z dzieckiem mieszka w jednopokojowym mieszkaniu. Kiedy wspomniała o mojej siostrze, jeszcze bardziej się rozzłościłam. Pokłóciłyśmy się na dobre. Matka wyszła, trzaskając w wściekłości drzwiami, rozumiejąc, że nic ode mnie nie dostaną.
Całe życie cierpiałam na tle mojej siostry, a teraz los dał mi szansę na zbudowanie szczęśliwego życia i ja ją wykorzystam. Kiedy żyła moja babcia, nawet o niej nie wspominali, więc dlaczego mam dzielić się z nimi jej mieszkaniem?
