Nie sądzę, że moja mama jest jedyną osobą, która chce żyć w idealnym porządku i stara się mnie tego nauczyć. Ale człowiek, taki jak ja, urodzony w tym wszechświecie, który jest w istocie chaosem atomów, nie może żyć w doskonałym porządku. W zasadzie to nie jest dom, lecz muzeum. Nie można niczego dotykać, aby nie naruszyć tego porządku, a wraz z nim kruchej równowagi psychicznej mojej matki.
Mam teraz dwadzieścia dwa lata i doskonale zdaję sobie sprawę, że powinienem odkurzać, ścierać kurze i przygotowywać się do własnego życia, ale jestem jedną z tych kreatywnych osób, które potrzebują trochę bałaganu na biurku, z arsenałem wszelkiego rodzaju rysunków naszkicowanych w kawiarnia na serwetkach lub na uczelni, naklejkami przyklejonymi na suficie i niemożnością znalezienia brakującej skarpetki, która – jestem pewien – została porwana przez kosmitów, w przeciwnym razie gdzie indziej mógłby się podziać?
Dlatego walczę z mamą o porządek i bałagan. Mówi, że kluczem do sukcesu jest utrzymywanie domu w czystości, ale ja tak nie uważam. Zacząłem nawet prowadzić badania do mojej pracy magisterskiej, aby dowiedzieć się, jaki procent ludzi naprawdę lubi sprzątać i nie potrafi przeżyć nawet jednego dnia w pokoju bez wycierania półek z kurzu. Ale promotor odrzucił mój pomysł i teraz mam wrażenie, że jestem jedyną osobą, która nie zgadza się z idealnym porządkiem.
Czy naprawdę nie ma nikogo, kto czułby to samo co ja?
Moja mama nazywa mnie niechlujem i w każdej chwili jest gotowa zmieść ze stołu do kosza wszystkie moje małe notatki, a także spełnić swoje groźby, że uporządkuje za mnie moją szafkę. I czuję się okropnie, że z tego powodu chcę się jak najszybciej wyprowadzić z domu. Kiedy będę mieszkać sam, nie zaprzeczam, że będę sprzątać, a już na pewno nie będę żyć jak w chlewie, ale na moim biurku i tak będzie panował chaos. Jestem pewien.
