Dawida poznałem podczas stażu podyplomowego. Jest dobrym i uczciwym człowiekiem, wiem o tym, bo często rozmawiamy, ale ludzie z jego otoczenia mają do niego pewne uprzedzenia, ponieważ jest Żydem. Dobrze, że sam nie zwraca na to uwagi, a raczej musiał wybrać taki sposób zachowania. Nie zauważyłem, żeby Dawid przestrzegał jakichkolwiek żydowskich tradycji czy rytuałów, a poza tym spotyka się z Polką i wygląda na to, że wkrótce się ożeni. W następny weekend, kolega chce ją przedstawić swoim rodzicom.
Kiedy spotkaliśmy się w pracy, po tym weekendzie, mój przyjaciel był zupełnie niepodobny do siebie, bardzo smutny i małomówny. Po jakimś czasie opowiedział mi, jak przebiegało przedstawienie jego dziewczyny rodzicom. Ponieważ Natalia nie jest Żydówką, matka nie pochwalała ich związku i otwarcie go krytykowała, gdyż jej wiara nie pozwala na takie małżeństwo. Oczywiście dziewczyna poczuła się tym urażona i wieczór nie był udany dla wszystkich. Teraz ich związek stoi pod wielkim znakiem zapytania.
Byłem zaskoczony i długo zastanawiałem się, dlaczego tak się dzieje i co Dawid mógłby zrobić, aby było tak, jak on chciał. Nie było dla mnie jasne, że znając swoich rodziców i ich stosunek do tradycji, tak beztrosko przedstawił im swoją dziewczynę, wystawił ją na próbę i naraził na upokorzenie. Dobrze wiedział, że jego małżeństwo z Natalią nie zostanie pobłogosławione przez rodzinę.
Myślę, że nie może postąpić wbrew woli rodziców, więc musi rozstać się z ukochaną i żyć jakoś ze złamanym sercem, lizać ranę przez całe życie. Nie jest to teraz łatwe dla przyjaciela, ale będę przy nim i zawsze znajdzie we mnie kogoś, kto go wysłucha i pomoże, na ile to możliwe. W takim przypadku jest to bardzo ciężki wybór, między przyszłą żoną a rodziną.
Dlaczego tak jest, że kiedy ludziom jest ze sobą dobrze i darzą się szczerym uczuciem, pojawia się tyle przeszkód i trzeba walczyć o swoją miłość?
