Karol nie należał do szczupłych i już w szkole miał problemy z wagą. Nie przejadał się, po prostu miał dziedziczne problemy hormonalne i wolniejszy metabolizm, a jego rodzice nie mieli świadomości, że mogą mu w jakikolwiek sposób pomóc. Mimo niewielkiej nadwagi, nie był wyszydzany w klasie, inni uczniowie wręcz do niego lgnęli, ponieważ był bardzo miły i miał ciekawe zainteresowania, o których z pasją opowiadał kolegom.
Gdy uczniowie podrośli, zaczęli interesować się relacjami międzyludzkimi i nawiązywać bliższe przyjaźnie, a także dobierać się w pary. Niestety wtedy Karol został sam. Koledzy wciąż go lubili, ale nie spędzali z nim już tyle czasu co wcześniej. Karol postanowił jeszcze bardziej skupić się na nauce i nie przejmował się tym, że wciąż nie ma dziewczyny. Kiedy szedł na studia jego mama trochę się martwiła, że syn nie ma bliskiej koleżanki ani nawet przyjaciela i bała się, że jest odtrącany, ale nie umiała mu pomóc.
Chłopak pilnie się uczył i udzielał na uczelni w licznych wydarzeniach naukowych. Profesorowie dostrzegli jego zaangażowanie i zaproponowano mu pozostanie na doktoracie, a on chętnie się zgodził. Gdy prowadził swoje pierwsze zajęcia ze studentami, dostrzegł Alinę, uroczą studentkę czwartego roku, która również była nim zainteresowana. Po pewnym czasie Karol, zupełnie nieświadomie, zaczął ją traktować inaczej niż pozostałych studentów, a później zaczęli się widywać również po zajęciach.
Ich bliska relacja nie umknęła uwadze Rektora, który zażądał, by Karol zachowywał się profesjonalnie i zaprzestał spotkań z dziewczyną. Alinę przeniesiono do innej grupy i nie miała już zajęć z Karolem, a ich kontakt zupełnie ustał. Ona skończyła studia, a Karol jeszcze dwa lata pisał pracę doktorską i w końcu rozpoczął karierę naukową w innym mieście. Po kilku latach, przypadkiem, spotkał Alinę w parku. Oboje od razu się rozpoznali i wiedzieli, że to przeznaczenie, a w zeszłym miesiącu świętowali swoją 5-tą rocznicę ślubu.
