„Dlaczego tego potrzebują i czym się kierują? W końcu, gdy dziecko pójdzie do szkoły, one będą bardziej podobne do babć, niż mam i dziecko z pewnością będzie się tego wstydziło” – ostatnio natknęłam się na taką opinię.
„Dlaczego kobiety decydują się na rodzenie po czterdziestce? Dlaczego podejmują tak niepoważną decyzję? Często te kobiety mają już dorosłe dzieci, które zdają sobie sprawę, że ich rodzice nadal są ze sobą blisko. Mogą one stać się obiektem żartów swoich rówieśników, tak jak i pociechy, które dopiero co przyszły na świat. Kiedy dziecko będzie odbierane ze szkoły przez matkę, ktoś może pomyśleć, że to jego babcia, bo wcześniej czy później dzieci zaczną się tego wstydzić”.
Najbardziej uderzające w tym wszystkim jest to, że tak uważa naprawdę dużo ludzi, o czym świadczy kolejna wypowiedź na ten temat:
„40+ to zły wiek na urodzenie dziecka. Ja i mój małżonek jesteśmy na to doskonałym przykładem – nasi rodzice późno zdecydowali się na posiadanie pociech. Nasi rodzice zmarli wcześnie i nie zdążyli zobaczyć swoich wnuków. Kiedy mój małżonek dostarczył pracodawcy akt zgonu matki to najpierw tam pomyślano, że to akt zgonu babci. Jeśli nie chcesz, aby Twoje dzieci cierpiały i były wytykane palcami, to zastanów się dobrze dwa razy przed podjęciem tak ważnej decyzji”.
Dziwnie jest słyszeć takie słowa od ludzi, którzy są w szczęśliwym małżeństwie, wychowują dzieci i wygląda na to, że nie żyje się im najgorzej. Czy nie zastanawiali się nigdy, że gdyby ich rodzice nie zdecydowali się na dzieci, to oni dzisiaj nie cieszyliby się życiem?
Chcę również przytoczyć jedną historię, która przydarzyła mi się osobiście:
W liceum zaprzyjaźniłam się z moją koleżanką z klasy, która doszła do nas w klasie maturalnej. Byłyśmy ze sobą naprawdę blisko związane. Urodziła się, gdy jej mama miała 37 lat, a młodszy brat przyszedł na świat w wieku 41 lat. W tamtych czasach uważało się, że jej matka urodziła naprawdę późno zwłaszcza, że większość kobiet wówczas decydowała się na dzieci w wieku 20 lat.
Zawsze podziwiałam mamę mojej przyjaciółki, bo była bardzo pozytywną, życzliwą, wesołą i cierpliwą osobą.
Uwielbiała spędzać wolny czas ze swoimi dziećmi i w towarzystwie ich przyjaciół, pozwalając nam przy tym na wszystko. W towarzystwie z nią nigdy się nie nudziliśmy, podczas gdy większość matek, skarżąc się na zmęczenie po pracy zajmowała się wyłącznie sobą, a w tym przypadku było dokładnie odwrotnie.
Jak dzieci miały się wstydzić się takiej matki? Wszystkie dzieciaki marzyły, aby ich matka wyglądała jak ta kobieta. Dla nas, dzieci, nigdy nie wyglądała na starą. Nikt nie zauważał jej wieku i wywoływała w nas tylko pozytywne emocje.
W wieku dwudziestu kilku lat uważałam również, że 40 lat dla kobiety to już jak końcówka życia. Dzisiaj i ja mam 40 lat i teraz zdaję sobie sprawę, jak głupie były moje myśli. Oczywiście powodem tego był fakt, że byłam zbyt młoda i mało doświadczona.
Kiedy kobieta podejmuje decyzję o porodzie, nie powinna opierać jej na wieku, ale na swoich możliwościach materialnych oraz na stanie zdrowia. Dziecko jest wielką odpowiedzialnością i dlatego przyszła matka musi być na to przygotowana. A ci ludzie, którzy wypowiadają się negatywnie na temat takich kobiet, są sfrustrowani i jak widać, jeszcze niewiele wiedzą o życiu. Najpierw jeszcze muszą się wiele nauczyć, zanim będą innym dawać rady życiowe.
Dzieci, które mają kochających i wyrozumiałych rodziców, które dostają wszystko to, czego potrzebują nigdy nie będą się z ich powodu wstydzić.
Data urodzenia w dowodzie jest ostatnią rzeczą, na którą należy zwracać uwagę. Kobieta w wieku 40 lat może wyglądać równie dobrze jak dwudziestolatka, żyć aktywnie i cieszyć się każdym dniem, a niektóre młode dziewczyny muszą się od nich wiele nauczyć, ponieważ to one czasami wyglądają i zachowują się jak stare kobiety.
Najważniejsze jest to, aby móc zajść w ciążę, a doświadczenie życiowe i wiek tylko pomogą wychować dobrego człowieka.
