Kiedy byłam dzieckiem to widziałam, mój tata zawsze sam prał sobie skarpetki. Uważał, że jeśli będzie to robić mama, to postawi ją w niezręcznej sytuacji, ponieważ skarpetki należą do rzeczy osobistych. Jego zdaniem bielizna jest najintymniejszą częścią garderoby każdego człowieka, dlatego nikt nie może zmuszać drugiej osoby, aby dbała naszą higienę, nawet jeżeli to ktoś bliski.
W moim małżeństwie sytuacja była zdecydowanie inna – mąż poprosił mnie o pranie mu skarpetek. Wyjaśnił tę prośbę prosto – przecież teraz nie pierze się już rzeczy w miednicy czy w wannie ręcznie, a po prostu wrzuca się rzeczy do pralki i ustawia odpowiedni program – przecież to nie jest nic trudnego!
Zwykle nie miałam z tym problemu, ale pewnego ranka okazało się, że mąż nie ma już czystych skarpetek i wszystkie są w praniu. Wtedy mój ukochany wysunął mi swoje roszczenia i przedstawił pretensje.
Skarpetki szybko stają się bezużyteczne, a cerowanie ich przestało się opłacać już kilka dekad temu. Skarpetki z dziurami po prostu wyrzucam, więc okazało się, że nie zauważyłam, iż ostatnio sporo z nich się zużyło i mąż obecnie ma już ich tylko kilka par, które w dodatku aktualnie są w praniu.
W odpowiedzi na jego zarzuty odparłam, że gdyby wrzucał skarpetki do kosza na bieliznę, to wyprałabym je, a kiedy są porozrzucane po całym domu, to naprawdę ciężko jest mi się zorientować, ile ich jest i gdzie one są.
Małżonek stwierdził, że moje argumenty są bez sensu i zamiast tego wygłosił mi wykład na temat moich obowiązków, wśród których między innymi jest właśnie monitorowanie sytuacji związanej ze skarpetkami i dbanie o to, aby miał cały czas czyste rzeczy. Okazało się, że wszystkie obowiązki w naszej rodzinie muszą być dokładnie podzielone i należycie wypełnione, a jego skarpetki są całkowicie moją troską.
